Metoda klasyczna wzmacniania fundamentów, czyli zwiększania ich nośności może być podzielona na dwa typu. Typ pierwszy polegający na dokopaniu się do poziomu rzeczywistego (aktualnego) posadowienia fundamentów i wykonaniu „rozbudowy” fundamentu czyli jego poszerzenie przy utrzymaniu aktualnego poziomu posadowienia. Zazwyczaj poszerzenie fundamentów wykonuje się obustronnie w formie opaski żelbetowej połączonej z fundamentem istniejącym. Dzięki poszerzeniu fundamentu uzyskujemy większą jego podstawę (większe B – szerokość fundamentu), a tym samym fundament jest w stanie przenosić większe obciążenia. Typ drugi wzmocnienia fundamentów metodą klasyczną jest już bardziej wymagający i polega na zwiększeniu głębokości posadowienia (większe D) dzięki czemu również zwiększa się jego nośność. Typ drugi wymaga wcześniej wykonania odpowiedniego rozpoznania podłoża gruntowego, aby przy zwiększaniu głębokości posadowienia nie posadowić obiektu na gruntach gorszych niż ma to miejsce dotychczas. Zwiększanie głębokości posadowienia fundamentów polega na ich odcinkowym podkopywaniu i następnie murowaniu lub betonowaniu przestrzeni po fundamentem do głębokości docelowej. Prace prowadzone są zazwyczaj w odcinkach o szerokości około 1 m i głębokości również około 1m. Ważne jest bardzo dobre przygotowanie „nowego” podłoża, na który mają być posadowione fundamenty, aby zabezpieczyć obiekt przed nadmiernym osiadaniem, czego konsekwencją są zazwyczaj spękania obiektu. Metody klasyczne są dość pracochłonne i wiążą się zazwyczaj z osiadaniem obiektu zarówno w czasie prowadzenia prac jak również po ich zakończeniu. Obecnie ze względu na inne możliwości wzmacniania fundamentów, szybsze i bezpieczniejsze, metoda ta jest dość rzadko stosowana.