Abrazja - proces erozyjny powodujący ścieranie podłoża skalnego i w konsekwencji jego rozdrobnienie w wynika działania luźnego materiału skalnego transportowanego przez wodę płynącą, prądy rzeczne i morskie oraz falowanie. Zjawisko to zachodzi na stromych brzegach zbiorników wodnych powodując powstawanie wybrzeża klifowego.

Denudacja (degradacja) - procesy niszczące takie jak wietrzenie i erozja, powodujące osłabienie struktury wewnętrznej skał i wpływające na powstawanie zjawisk osuwiskowych szczególnie tam gdzie istnieje możliwość akumulacji większej ilości zwietrzeliny lub w miejscach gdzie erozja powoduje zwiększanie wysokości lub podcięcie skał. Wyróżnia się cztery stadia denudacyjne: najmłodsze (zw. początkowym), młodociane, dojrzałe i starcze.

Droga osuwiska - zwana również torem, rynną lub korytem osuwiska, jest drogą przemieszczania się mas gruntu.

Kąt tarcia wewnętrznego - graniczny kąt przejścia ze stanu spoczynku w stan ruchu. Jest jednym z parametrów charakteryzujących wytrzymałość gruntu na ścinanie.

Kąt zsypu - maksymalny kąt, jaki utrzymuje się pomiędzy zboczem usypanego materiału a poziomem, czyli kąt graniczny przejścia z ruchu w stan spoczynku.

Kohezja (spójność) - opór stawiany siłom zewnętrznym poprzez adsorpcję, czyli wzajemne przyciąganie się cząsteczek grunty przez siły molekularne oraz poprzez siły adhezji związane z napięciem powierzchniowym pomiędzy błonkami wody a ziarnami skał. Kohezja wywołana adsorpcją zwana bywa również kohezją rzeczywistą, ze względu na duże siły z nią związane. Kohezja wywołana adhezją zwana jest kohezją pozorną ze względu na małe siły z nią związane i występuje często w gruntach niespoistych np. piaskach.

Obryw - nagłe i gwałtowne odłamanie lub oberwanie elementów skalnych oraz ich spadek lub staczanie się po stromy zboczu, w postaci większych lub mniejszych fragmentach skalnych. Jest to naturalny proces geodynamiczny stanowiący zagrożenie dla ludzi i infrastruktury.

Obszar akumulacyjny - obszar, w którym odkłada się materiał zwykle w formie wydłużonej zwanej jęzorem lub wałem osuwiskowym. Materiał osuwiskowy zwany jest niekiedy moreną osuwiskową.

Obszar niszczenia - powierzchnia terenu wykształcona, jako nisza osuwiskowa zazwyczaj ze stromą skarpą.

Obszar osuwiskowy - obszar, na którym występują osuwiska lub obszar, na którym panują warunki sprzyjające tworzeniu się osuwisk.

Odpadanie - proces degradacji polegający na odrywaniu (odspajaniu) fragmentów skał w wyniku wietrzenia fizycznego, prowadzący w konsekwencji do przemieszczania skał odspojonych i ich rozpadu ziarnistego i blokowego.

Osyp - ruch charakteryzujące się długotrwałym przemieszczaniem luźnych odłamków mas skalnych, w których nie bierze udziału woda. W przypadku, gdy woda jest czynnikiem wpływającym na zjawisko osypu mamy wówczas doczynienia ze spływem.

Spełzywanie (pełzanie) - bardzo powolny ruch masowy, powodujący przemieszczanie się przypowierzchniowej warstwy zbocza. Tempo poruszania maleje w miarę wzrostu głębokości, aż do całkowitego ustania ruchu. Można wyróżnić spełzywanie progresywne postępujące w dół stoku i regresywne postępujące w górę stoku.

Spłukiwanie (ablacja) - proces powodujący wymywanie drobnych cząstek gleby i zwietrzeliny z jednoczesnym ich przemieszczaniem w dół stoku w wyniku wsiąkania wody opadowej (ablacja deszczowa) lub roztopowej (ablacja roztopowa) w podłoże gruntowe.

Spływ - grawitacyjny ruch mas gruntowych charakteryzujący się różną szybkością poruszających się cząstek oraz brakiem jednolitej powierzchni przemieszczania dla całej masy. Można wyróżnić spływ błotny, kohezyjny (grawitacyjny), popiołowy (wywołany aktywnością wulkaniczną).

Spływy błotne (lawiny błotne) - zjawiska polegające na szybkim przemieszczaniu w dół stoku luźnych i jednocześnie bardzo silnie przesiąkniętych wodą warstw gruntu w wyniku działania siły ciężkości. Spływy błotne są często wynikiem działania ulewnych deszczy lub szybkiego topnienia dużych mas śniegu.

Stateczność zbocza - stan równowagi pomiędzy siłami oporu w materiale zbocza a siłami ciężkości dążącymi do wywołania ruchu masowego w postaci osuwiska lub zsuwu. Ocena stateczności polega na wyznaczeniu minimalnego wskaźnika stateczności F i porównaniu go ze wskaźnikiem dopuszczalnym dla danej konstrukcji.

Sufozja - zjawisko polegające na wypłukiwaniu drobnych frakcji gruntu z podłoża. Zjawisko sufozji przyczynia się do powstawania tzw. osuwisk sufozyjnych. Sufozję można podzielić na mechaniczną powodującą transport drobnego materiału skalnego oraz sufozję chemiczną powodującą rozpuszczanie węglanów (głównie wapnia).

Wskaźnik bezpieczeństwa - stosunek sumy sił oporu albo momentów tych sił do sumy sił lub sumy momentów sił wywołujących ruch. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 dla obiektów uznanych za ważne powinien spełniać warunek F>1,5. Analiza stanu równowagi zbocza pozwalana na wyznaczenie stanu równowagi F i dzięki ogólnie przyjętym przedziałom stany te można uznać za:

bardzo mało prawdopodobne, gdy F>1,5

mało prawdopodobne, gdy 1,3<F<1,5

prawdopodobne, gdy 1,0<F<1,3

bardzo prawdopodobne, gdy F<1,0

Zsuw - jednolity ruch mas skalnych wzdłuż wyraźnie określonej płaszczyzny poślizgu, zwanej również powierzchnią przemieszczenia.